Mianem Wielkiego Szlema określa się cykl czterech największych i najbardziej prestiżowych turniejów tenisowych w roku kalendarzowym. Do turniejów wielkoszlemowych zaliczamy : Australian Open rozgrywany na twardych kortach w Melbourne w drugiej połowie stycznia, French Open (Roland Garros) odbywający się na paryskich kortach ziemnych na przełomie maja i czerwca, londyński Wimbledon rozgrywany na trawiastych kortach na przełomie czerwca i lipca oraz turniej US Open odbywający się na przełomie sierpnia i września na twardych kortach w Nowym Jorku. Najstarszym turniejem wielkoszlemowym jest Wimbledon, który został rozegrany po raz pierwszy w 1877 roku. Najkrótszą historią może się z kolei pochwalić turniej Australian Open, którego pierwszą edycję rozegrano w 1905 roku. US Open może się poszczycić z kolei największą liczbą rozegranych edycji, bowiem turniej ten nie został przerwany w związku z pierwszą i drugą wojną światową. Każda impreza wielkoszlemowa jest poprzedzona serią turniejów rozgrywanych na tej samej nawierzchni. W przypadku Australian Open są to dwa tygodnie rozgrywek przed imprezą główną, Wimbledonu – trzy tygodnie zmagań, natomiast przed French Open i US Open rozgrywki odpowiednio na nawierzchni ceglanej i twardej trwają przez około dwa miesiące przed tymi turniejami. Termin „Wielki Szlem” Określenia „Wielki Szlem” (ang. „Grand Slam”) użył po raz pierwszy amerykański dziennikarz gazety „New York Times” John Kieran w 1933 roku. Z czasem przyjęło się ono w innych sportach, takich jak golf, kolarstwo czy rugby. Jeżeli w jednym roku kalendarzowym jakiś tenisista wygra wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe to mówi się, że zdobył on klasycznego (kalendarzowego) Wielkiego Szlema. Z kolei wygranie czterech turniejów wielkoszlemowych z rzędu na przestrzeni dwóch lat określa się jako nieklasycznego (niekalendarzowego) Wielkiego Szlema. Wygranie trzech z czterech turniejów wielkoszlemowych w jednym roku określa się mianem Małego Szlema. Życiowy Wielki Szlem to wygranie wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych co najmniej raz w karierze. Najtrudniejszym zadaniem jest zdobycie klasycznego „Złotego Szlema”, co oznacza wygranie w roku olimpijskim czterech turniejów wielkoszlemowych oraz zdobycie złotego medalu na igrzyskach olimpijskich. W przypadku życiowego Złotego Szlema zawodnik ma czas przez całą karierę, aby tego dokonać. W obiegu istnieje jeszcze jedno określenie, tzw. „Szlemowy Komplet” (ang. „Boxed Set”), które oznacza wygranie w karierze wszystkich turniejów wielkoszlemowych w singlu, deblu i mikście. Zmiany nawierzchni Dawniej skompletowanie jednego z wymienionych szlemów było łatwiejsze, gdyż do 1911 roku (a także w latach 1925-1927) wszystkie wielkoszlemowe turnieje były rozgrywane na kortach trawiastych, a w latach 1912-1924 oraz 1928-1974 tylko French Open był rozgrywany na innej nawierzchni (ceglanej). W latach 1975-1977 dwa turnieje były rozgrywane na trawie (Australian Open i Wimbledon), a dwa na kortach ceglanych (French Open i US Open). Od 1978 roku do roku 2007 wszystkie cztery turnieje były rozgrywane na innej nawierzchni – Australian Open na wolnych kortach twardych typu Rebound Ace, French Open na kortach ceglanych, Wimbledon tradycyjnie na trawie i US Open na szybkich kortach twardych typu DecoTurf. Od 2008 roku Australian Open rozgrywany jest na twardej nawierzchni typu Plexicushion, która jest według ekspertów niemal równie szybka co korty typu DecoTurf używane na US Open. W przeszłości udział we wszystkich turniejach wielkoszlemowych był utrudniony ze względu na wysokie koszty podróży między poszczególnymi kontynentami. Nie może więc dziwić fakt, że pierwsze edycje wszystkich turniejów wielkoszlemowych padały łupem rodzimych graczy. Aktualnie w większości imprez Wielkiego Szlema prym wiodą zawodnicy zagraniczni. W obecnej dekadzie wyjątki stanowiły jedynie triumfy Sereny Williams oraz Sloane Stephens podczas US Open, a także Andy’ego Murraya na kortach Wimbledonu. Nagrody w turniejach wielkoszlemowych Zwycięzcy turniejów wielkoszlemowych oprócz okazałego pucharu, mogą liczyć na rosnące z roku na rok wysokie premie pieniężne, a także grad punktów do rankingu ATP i WTA. Przez długi czas pula nagród w turnieju mężczyzn była większa niż w turnieju kobiet, ale obecnie we wszystkich turniejach panuje w tej kwestii równouprawnienie i najlepszy tenisista oraz najlepsza tenisistka w turnieju odbierają czek na tą samą sumę. W 2018 roku zwycięzcy gier singlowych w Australian Open otrzymali po 4 mln dolarów australijskich, w Paryżu 2,2 mln euro, na kortach Wimbledonu 2,25 mln funtów, a podczas US Open 3,8 mln dolarów. Pierwszym turniejem, który zrównał pulę nagród był US Open w 1973 roku, następnym Australian Open w 2001 roku, a w 2007 roku pulę nagród zrównano na dwóch pozostałych turniejach wielkoszlemowych. Jeśli chodzi o punkty rankingowe to panowie za wygraną w turnieju wielkoszlemowym otrzymują 2000 punktów do rankingu ATP, podobnie jak panie do rankingu WTA. Turniej główny W każdej imprezie wielkoszlemowej w turnieju głównym startuje po 128 tenisistów i tenisistek, a także 64 pary deblowe pań oraz panów i 32 pary mikstowe (na Wimbledonie 48 par mikstowych). Na każdym turnieju panowie rywalizują w singlu do trzech wygranych setów, a panie do dwóch. Do 2018 roku we wszystkich zawodach z wyjątkiem US Open, w przypadku decydującej partii konieczne było zdobycie dwóch gemów przewagi, by rozstrzygnąć mecz na swoją korzyść. Od 2019 roku, decyzją organizatorów, ustanowiono, iż podczas Australian Open przy wyniku 6:6 w gemach w grach singlowych oraz deblowych rozgrywany będzie super tie-break do dziesięciu punktów, z zachowaniem zasady co najmniej dwóch punktów przewagi. Taka forma wyłonienia zwycięzców obowiązuje też w mikście, gdzie super tie-break występuje zamiast trzeciego seta. W tym samym roku wprowadzono również zmiany na będącym ostoją tenisowej tradycji turnieju wimbledońskim. Gra na przewagi w trzecich i piątych odsłonach potyczek została zastąpiona klasycznym tie-breakiem do siedmiu punktów w sytuacji gdy na tablicy wyników pojawi się rezultat 12:12. Imprezę na londyńskich kortach odróżnia od pozostałych także to, że gra podwójna mężczyzn i finałowa runda kwalifikacji, podobnie jak singiel, odbywają się w formule do trzech wygranych setów. Niezmieniony format pozostał w turnieju pań i panów Rolanda Garrosa. W zmaganiach deblowych w Paryżu rozgrywa się tie-break przy stanie 6:6, zaś w grze mieszanej w przypadku remisu w setach lepszą parę wyłania super tie-break. W US Open najbardziej zacięte batalie w grach pojedynczych oraz podwójnych od wielu lat wieńczy tie-break, z kolei w mikście, identycznie jak w Australii i we Francji, super tie-break. Na tydzień przed rozpoczęciem każdej imprezy wielkoszlemowej podawana jest lista 32 rozstawionych zawodniczek i zawodników w turnieju głównym. W rywalizacji deblowej rozstawionych jest z kolei po 16 najlepszych par, a w mikście 8 par. Zawodnicy i zawodniczki, a także pary deblowe i mikstowe rozstawiane są na podstawie pozycji w rankingach ATP i WTA. Wyjątkiem jest turniej wimbledoński, na którym przy rozstawianiu bierze się pod uwagę także wyniki poszczególnych zawodników i zawodniczek na nawierzchni trawiastej w poprzednich latach. Losowanie drabinek singla pań oraz panów odbywa się w obecności mediów w ostatni piątek przed rozpoczęciem turnieju. Drabinki są tak skonstruowane, że zawodnicy rozstawieni nie mogą na siebie trafić w pierwszych dwóch rundach turnieju, a dwaj najwyżej rozstawieni tenisiści mogą ze sobą zagrać dopiero w finale. Zwycięzca rywalizacji singlowej musi wygrać siedem spotkań w turnieju głównym, aby móc się cieszyć z końcowego triumfu. Jeszcze trudniejsze zadanie czeka kwalifikantów, którzy muszą pokonać dziesięciu rywali, aby zwyciężyć w całym turnieju. Jak do tej pory, jeszcze żadnemu zawodnikowi występującemu w kwalifikacjach nie udało się dokonać tej sztuki. Oprócz rywalizacji seniorów na wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych, w drugim tygodniu trwania turnieju odbywają się mecze juniorów i juniorek w singlu oraz deblu. Dodatkowo na każdej wielkoszlemowej imprezie rozgrywane są pokazowe turnieje deblowe z udziałem zaproszonych zawodniczek i zawodników, którzy zakończyli już karierę. Na Australian Open, French Open i US Open rozgrywane są także turnieje w singlu oraz deblu dla zawodników i zawodniczek na wózkach, a na Wimbledonie niepełnosprawni tenisiści rywalizują jedynie w turnieju deblowym. Kwalifikacje Bezpośredni start w turnieju głównym mają zapewniony 104 najwyżej sklasyfikowanych w rankingu zawodników i zawodniczek. Niżej sklasyfikowani tenisiści i tenisistki muszą przejść kwalifikacje składające się z trzech rund, które są rozgrywane w tygodniu poprzedzającym rozpoczęcie turnieju głównego. Ostatnia, finałowa runda kwalifikacji zgodnie z programem powinna się zakończyć w sobotę. W kwalifikacjach bierze udział 128 zawodników i 128 zawodniczek, z których do turnieju głównego awansuje bezpośrednio 16 zawodników i 16 zawodniczek. Pozostałe osiem miejsc w drabince turniejowej zajmują zawodniczki i zawodnicy, którzy otrzymali tzw. „dzikie karty” przyznawane przez organizatorów. Takie specjalne przepustki otrzymają najczęściej lokalni zawodnicy, ale zdarza się, że organizatorzy dwóch wielkoszlemowych turniejów wymieniają się takimi „dzikimi kartami” między sobą, dzięki czemu jeden z Australijczyków może wystąpić np. na French Open, a inny Francuz na Australian Open. Na Wimbledonie odbywa się ponadto jedna runda kwalifikacji debla pań oraz panów, w których bierze udział po 16 par deblowych. Jeżeli po losowaniu drabinek turnieju głównego, jeden z graczy zrezygnuje z udziału w imprezie, to jego miejsce zajmuje jeden z zawodników, który odpadł w trzeciej rundzie kwalifikacji. Do niedawna był to najwyżej rozstawiony tenisista, który nie przebrnął ostatniej rundy kwalifikacji. Nie raz jednak zdarzało się, że wiedział on przed swoim ostatnim spotkaniem w kwalifikacjach, że ma zapewniony udział w turnieju głównym i celowo odpuszczał spotkanie, ułatwiając swojemu rywalowi zwycięstwo. Aby temu zapobiec wprowadzono losowanie, które odbywa się za każdym razem, gdy jeden z tenisistów wycofa się z turnieju głównego. Na jego miejsce może wskoczyć jeden z czterech najwyżej rozstawionych w kwalifikacjach zawodników, który przegrał mecz w ostatniej rundzie kwalifikacji. Identyczne zasady awansu obowiązują także w turnieju singla pań. Aktualizacja 2019: Artur KobrynIzraelski sąd oskarżył w czwartek mieszkańca Tel Awiwu o zabicie swojej żony, która uniemożliwiła mu spokojne oglądanie 31 stycznia finału wielkoszlemowego turnieju tenisowego Austrialian Open pomiędzy Serbem Novakiem Djokoviciem i Szkotem Andym Murrayem.
Sportem emocjonujemy się niemal wszyscy, ale jak tak naprawdę wygląda nasza znajomość tego tematu? Okazuje się, że w "Milionerach" pytania z tej dziedziny potrafią sprawić graczom nie lada problem. Co wieńczy puchar Wimbledonu, jakie danie podaje w swojej restauracji Lukas Podolski i jakie drużyny startują w Copa Libertadores? Sprawdź swoją sportową wiedzę, kibicu! Foto: Simon Bruty/Anychance / Getty Images Novak Djoković odbiera trofeum za triumf w Wimbledonie w 2019 roku SPRAWDŹ SIĘ RÓWNIEŻ W TYCH QUIZACH Z "MILIONERÓW": Kto zawarł małżeństwo morganatyczne - poradzisz sobie z pytaniami z "Milionerów"? Co łączy Tuska, Schetynę, Komorowskiego i Błaszczaka? Sprawdź się w pytaniach z "Milionerów"! Znasz odpowiedzi na pytania za milion w "Milionerach"? Sprawdź się Część odnośników w artykule to linki afiliacyjne. Po kliknięciu w nie możesz zapoznać się z ofertą na konkretny produkt – nie ponosisz żadnych kosztów, a jednocześnie wspierasz pracę naszej redakcji i jej niezależność. 1. Jarosław Kaczyński w jednym z wywiadów zwierzył się, że późno w nocy lubi oglądać w telewizji: 2. Co wieńczy puchar zwycięzcy Wimbledonu? 3. Gdzie miejscowy klub Ekstraklasy gra przy Bułgarskiej? W Poznaniu Następne pytanie Chodzi o drużynę Lecha Poznań 4. Ruszyłem z belki, garbik, fajeczka, no i poleciało. Jaki sport uprawia autor tych słów? Skoki narciarskie Następne pytanie Czy ktoś miał wątpliwości, że to słowa Piotra Żyły? 5. Przed turniejem Euro 2016 niektórzy drwili z jednego z polskich piłkarzy, przezywając go Kung Fu. Pazdan Następne pytanie Wszystko przez silne kopnięcia naszego reprezentanta. 6. Cieszynka kankan to znak rozpoznawczy: Łukasza Kubota Następne pytanie 7. Który z piłkarzy polskiej reprezentacji strzelił bramkę w jedynym wygranym meczu podczas mundialu w 2018 roku? Jan Bednarek Następne pytanie 8. Bandy to podobna do hokeja dyscyplina sportu, tylko: zamiast krążka jest piłka zamiast krążka jest piłka Następne pytanie 9. Lukas Podolski, wielokrotny reprezentant Niemiec w piłce nożnej, w styczniu 2018 r. otworzył w Kolonii restaurację. Co jest jej głównym daniem? 10. Jaka przeszkoda na polu golfowym to tak zwany bunkier? dół z piachem Następne pytanie 11. W 2014 roku reprezentacja Polski po raz pierwszy wygrała z Niemcami w piłkę nożną. Kto strzelił bramki? Błaszczykowski i Piszczek Milik i Mila Następne pytanie 12. Którym z kolei turniejem wielkoszlemowym w cyklu rocznym jest Australian Open? Pierwszym Następne pytanie 14. Ile wszystkich otworów ma klasyczna kula do bowlingu? 14. Który z wymienionych jest rodakiem Cristiano Ronaldo? José Mourinho Następne pytanie 15. W Copa Libertadores startują drużyny: piłkarskie Następne pytanie Data utworzenia: 31 lipca 2020 12:38 To również cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.
Tenisowe turnieje wielkoszlemowe uchodzą za najbardziej prestiżowe. Zalicza się do nich: Australian Open, French Open (Roland Garros), Wimbledon oraz US Open.
Rafa Nadal czy Daniił Miedwiediew? Jutro rozwiąże się być może najważniejsze pytanie tegorocznego Australian Open. Jeśli finał mężczyzn wygra Hiszpan, to zostanie samodzielnym rekordzistą w liczbie zdobytych turniejów wielkoszlemowych. Jeśli Miedwiediew, to jako pierwszy tenisista w erze Open to natychmiast po swoim pierwszym tytule tej rangi wygra kolejny. Co by się więc nie wydarzyło, na pewno będziemy świadkami historycznego wydarzenia. Przede wszystkim jednak – prawdopodobnie czeka nas genialny treści Novaka nie ma, ale może być „21” Daniił, czyli największe zagrożenie Finał marzeńNovaka nie ma, ale może być „21”W Melbourne tradycyjnie miał królować Novak Djoković. Ale że Serba nie ma – z wiadomych przyczyn – to tron, zajmowany przez dziewięciokrotnego mistrza turnieju, się zwolnił. Jeszcze przed startem Australian Open było więc wiadomo, że w stawce pozostał tylko jeden były mistrz tej imprezy. I był to Rafa Nadal, który wygrał tam… w 2009 roku. Kawał czasu temu. A przecież od tamtej pory Hiszpan w finale był jeszcze czterokrotnie. Dwa razy przegrywał z Djokoviciem (w 2012 i 2019 roku), raz ze Stanem Wawrinką (2014) i raz z Rogerem Federerem (2017).Warto przypomnieć ten ostatni finał. I Rafa, i Roger wracali wtedy po urazach. Nikt nie stawiał, że dojdą tak daleko. Ich obecność w meczu o tytuł była wielką niespodzianką, a oni nie tylko tam zawitali, ale dali też show, jakiego naprawdę długo się w Australii nie zapomni. Federera aktualnie w stawce nie ma – Szwajcar dochodzi do siebie po kolejnej operacji kolana i na razie nie wie, czy wróci nawet na ukochany natomiast do Australii pojechał. I znowu przekroczył wszelkie przecież jeszcze kilka dni przed turniejem mówił swojemu sztabowi, że nie wie, czy jego podróż do Melbourne w ogóle ma sens. Nie czuł się w pełni formy i zdrowia. Dużą część zeszłego roku poświęcił walce z kontuzją stopy. Nie był to dla niego nowy uraz, ale tym razem zaatakował na tyle poważnie, że potrzebny był zabieg.– Z tą kontuzją zmagam się z nią od 2005 roku, już wtedy lekarze byli negatywnie nastawieni do losów mojej dalszej kariery. Udało mi się jednak osiągnąć marzenia, jestem przekonany, że znów dojdę do pełnej sprawności. Jeśli z moją stopą będzie lepiej, mój tenis i moje nastawienie wrócą – mówił wtedy zmienia to jednak faktu, że wątpliwości co do jego powrotu było mnóstwo. Hiszpan nie jest już przecież młodzieniaszkiem, w tym roku skończy 36 lat. A w dodatku jego styl gry opiera się na przygotowaniu fizycznym i ogromnej ruchliwości. Nie dziwi, że wielu ekspertów od stopnia wyleczenia uzależniało możliwości Rafy. Niektórzy sugerowali nawet, że dla Hiszpana faktycznie lepiej by było nie lecieć do Australii, a powoli wracać do touru i przygotować się na sezon gry na mączce. Tak, by wygrać znów w swoim królestwie – na Roland to jednak walczak. Przez całą swoją karierę grał na przekór wszystkim urazom. Tym razem też. Zresztą miał też inne problemy – po grudniowej pokazówce (w której przegrał z Andym Murrayem i Denisem Shapovalovem) złapał COVID, kilka dni przeleżał w łóżku, czując się fatalnie. Właściwie wszystko świadczyło przeciwko niemu i jego szansom w Australii. A on i tak doszedł do finału, po drodze rozgrywając choćby fenomenalny (i pełen kontrowersji) mecz ze wspomnianym Shapovalovem, w trakcie którego udowodnił, że co do jego przygotowania fizycznego wątpliwości mieć nie wygrał jeszcze turniej niższej rangi, również rozgrywany w Melbourne. W tym sezonie jest na razie niepokonany. I brakuje mu tylko jednego meczu do tego, by stać się pierwszym w historii tenisistą, który na koncie będzie mieć 21 wielkoszlemowych tytułów w w tym, że po drugiej stronie siatki stanie najtrudniejszy z możliwych czyli największe zagrożenieDawno minęły czasy, gdy Daniił Miedwiediew miał być „melodią przyszłości” czy też gościem, który „może zagrozić Wielkiej Trójce”. Rosjanin jest wybitny tu i teraz. W Melbourne wystąpi w swoim czwartym finale wielkoszlemowym. A przecież już w tym pierwszym – na US Open 2019 – poważnie zagroził… Nadalowi. Dwa pierwsze sety przegrał co prawda gładko, ale potem – ku zdumieniu widzów – zgarnął dwa kolejne i tylko doświadczenie oraz geniusz Rafy sprawiły, że Hiszpan tamten mecz ostatecznie Melbourne przed rokiem to właśnie Daniił doszedł do finału, gdzie stanął naprzeciw Novaka Djokovicia. Tamten mecz przegrał gładko, ale potwierdził jedno – że na kortach twardych jest tuż za najlepszymi zawodnikami. I że to tylko kwestia czasu, aż zgarnie któryś tytuł. Już rok temu grał przecież świetnie, był regularny i, mimo „pokraczności” swojego stylu gry, pokazywał umiejętności, które w końcu musiały mu zagwarantować zrobiły to. W najwspanialszym możliwym naprawdę trudno było sobie wyobrazić chwilę lepszą na zostanie mistrzem wielkoszlemowym, niż US Open 2021. W finale po drugiej stronie siatki znów Novak Djoković, walczący o Kalendarzowego Wielkiego Szlema. Coś, co nie udało się żadnemu tenisiście od 1969 roku i wyczynu Roda Lavera, jedynego takiego gościa w historii ery open. Roger Federer nie podołał. Nie dał rady Rafa Nadal. Djoković był o jeden mecz od przejścia do historii na kolejny sposób. I też nie dał dużej mierze dlatego, że w finale napotkał na fenomenalnego Daniiła. Jasne, Serb w tamtym spotkaniu nie grał na miarę swoich możliwości, wyraźnie przegrał z presją, co zdarzało mu się naprawdę rzadko. Jednak Miedwiediew od początku narzucił mu niesamowicie trudne warunki. Grał świetnie i sam zdawał się w ogóle nie przejmować tym, że w końcu może zdobyć wielkoszlemowy tytuł. Moment słabości miał tak naprawdę jeden, w trzecim secie. Ale poradził sobie i z nim. Ostatecznie wygrał bez większego trudu.– Wtedy grałem z kimś, kto walczył o 21. tytuł wielkoszlemowy. Zgaduję, że Rafa oglądał tamten finał, choć nie wiem, komu kibicował. Teraz znów będę grać z kimś, kto walczy o 21. tytuł i myślę, że tym razem to Novak będzie patrzył na to spotkanie – mówił Miedwiediew po swoim półfinale, w którym ograł Stefanosa Tsitsipasa. Ten mecz to zresztą świetny przykład, by pokazać największą siłę Rosjanina – opanowanie. Bo choć pod koniec drugiego seta – zresztą przegranego – Daniił zaliczył wybuch w rozmowie z sędzią (co viralowo natychmiast obiegło Internet), to zdołał się pozbierać i w dwóch kolejnych partiach okazał się lepszy od Tsitsipasa. W dodatku – i to drugi jego wielki atut – zrobił to ledwie dwa dni po wycieńczającym spotkaniu ćwierćfinałowym z Felixem Augerem-Aliassimem. Wtedy odrobił straty ze stanu 0:2 w setach i ostatecznie wygrał cały mecz, po drodze broniąc piłki bywa po prostu nie do dodatku jego styl jest zabójczy dla większości rywali. Rosjanin znakomicie się broni. Kocha przebijać piłkę i atakować z kontry. Nie da się go zamęczyć, nie da sprawić, by zwolnił. Owszem, Rafa też to wszystko umie, ale zawsze lepiej radził sobie w starciach z zawodnikami, którzy więcej atakowali. Z kolei Novak Djoković (do którego Daniiła czasem się porównuje) potrafił go ogrywać tak często, jak nikt inny w owszem, w bezpośredniej rywalizacji to Hiszpan prowadzi 3:1, ale że jego wszystkie wygrane są z roku 2019, trudno wyciągać z tego jakieś wnioski. Od tamtego czasu Miedwiediew stał się zupełnie innym zawodnikiem. Na tyle solidnym, że może dokonać czegoś, czego zrobić nie udało się nikomu innemu w erze open – tuż po swoim pierwszym tytule wielkoszlemowym, natychmiast zgarnąć drugi. Bliski tego w ostatnich latach był jedynie Andy Murray, który po wygranej w US Open 2012 doszedł do finału Australian Open 2013, ale w nim zatrzymał go Novak z kolei na drugi tytuł czekał trzy lata (AO 2008 – AO 2011), Rafa Nadal rok (RG 2005 – RG 2006), a Roger Federer pół roku (Wimbledon 2003 – AO 2004). I jasne, zarówno Andy jak i Daniił swój pierwszy tytuł zdobywali w późniejszym wieku, będąc bardziej doświadczonymi zmienia jednak faktu, że Miedwiediew może zrobić coś, czego nie zrobił nikt z Wielkiej Trójki. I tym lepiej, że na jego drodze w finale stoi właśnie któryś z jej marzeńJak wspomnieliśmy – o ile Rosjanina w finale można się było spodziewać, o tyle obecność Nadala jest tu pewnym zaskoczeniem. Ale trudno było sobie wymarzyć lepszy finał. Jasne, pewnie starcie Miedwiediewa z innym przedstawicielem pokolenia Next Gen (choćby Shapovalovem czy Matteo Berrettinim, którego Rafa ograł w półfinale) też byłoby ciekawe i widowiskowe. Ale nie dorównywałoby skalą oczekiwań temu, co dostaniemy na korcie Trójka powoli będzie usuwać się w cień. Już w dużej mierze zrobił to Roger Federer (choć powtarza, że wciąż wierzy w choć jeden wielki turniej w swoim wykonaniu), Rafa Nadal ma przed sobą pewnie jeszcze z 2-3 sezony gry na najwyższym poziomie (tak mówi jego wujek i wieloletni trener), a Novak Djoković na szczycie może utrzymać się jeszcze może przez pięć lat (o ile sam sobie tego nie utrudni).W tej sytuacji każdy finał, w którym bezpośrednio zmierzyć może się ktoś z przedstawicieli Next Gen (bo Daniił, mimo 25 lat na karku, się do nich zalicza) z którymś z tych właśnie gości, jest wydarzeniem znaczącym. To starcie dwóch tenisowych pokoleń. Tego, które zdominowało te rozgrywki na lata i tego, które chce tę dominację skończyć. W dodatku to Miedwiediew, gość, który stał się najważniejszym przedstawicielem tych młodszych. Jest z nich najlepszy. Najrówniejszy. Ma już tytuł wielkoszlemowy. Walczy o zdziwi nas jutro żaden scenariusz. Jeśli Nadal wygra w trzech setach – nie będziemy zaskoczeni. Jeśli Rafa będzie bić głową w rosyjski mur i nie zgarnie nawet jednej partii – podobnie. A jeśli zagrają pięć piekielnie długich setów i mecz stanie się wojną na wyniszczenie, będziemy się tylko cieszyć, mogąc oglądać to przez kilka godzin. Zresztą to też wspaniałe, że przed finałem możemy oczekiwać absolutnie wszystkiego. I że co nie wydarzyłoby się na tym korcie, to ten mecz na pewno na długo trudno byłoby sobie wymarzyć lepszy finał. Może tylko gdyby zamiast któregoś z nich był w nim Hubert Hurkacz, przyznalibyśmy, że to fajniejszy scenariusz. Ale że Polak odpadł (niestety) już dawno, to takie starcie o tytuł bierzemy w będzie tenisowa uczta. Gwarantujemy. Fot. NewspixCzytaj także: Ash Barty. Walka z depresją, krykiet i wielkoszlemowe tytułyDanielle Collins. Wielka moc, college, agonia i półfinał Australian OpenDaniił Miedwiediew. Ośmiornica, która zdobywa tytuły na korcie
Rozstawiona z "siódemką" Angelique Kerber pokonała ubiegłoroczną triumfatorkę Amerykankę Serenę Williams (1.) 6:4, 3:6, 6:4 w finale Australian Open w Melbourne. Niemiecka tenisistka polskiego pochodzenia wywalczyła wielkoszlemowy tytuł po raz pierwszy w przez dłuższy czas znajdowała się w cieniu innych zawodniczek. Głośniej zrobiło się o niej po pokonaniu w ćwierćfinale Białorusinki Wiktorii Azarenki, zaliczanej do wąskiego grona faworytek. W sobotę przystąpiła do spotkania z dużą determinacją i wiarą w to, że może pokonać Williams, która w ostatnich latach zdominowała rywalizację w kobiecych zmaganiach tenisowych. Trenująca i mieszkająca w Puszczykowie Niemka grała bardzo uważnie i objęła prowadzenie 3:1. Wówczas za odrabianie strat wzięła się zaniepokojona Amerykanka. Po każdym kolejnym zdobytym punkcie wydawała z siebie głośny okrzyk i mobilizowała się do walki. Niżej notowana z tenisistek nie zamierzała jednak pozwolić rywalce na przejęcie kontroli nad biegiem wydarzeń na korcie - wygrała 6:4. Był to pierwszy stracony przez zawodniczkę z USA set w tegorocznej edycji Australian Open. W drugiej odsłonie triumfatorka 21 imprez wielkoszlemowych od początku postawiła na ofensywną grę. Tradycyjnie dysponowała potężnym serwisem i bardzo mocnym returnem. Kebrer próbowała się przeciwstawić naporowi pierwszej rakiety świata, ale bezskutecznie. Emocjonujący szósty gem trwał ponad 10 minut W decydującej partii jednak do głosu ponownie doszła Niemka, a w poczynania Williams wkradły się błędy, w tym przy serwisie. Sporo emocji przyniósł szósty gem, który trwał ponad 10 minut. Kerber wykorzystała piątą okazję na przełamanie. Rywalka w międzyczasie dwukrotnie była o punkt od doprowadzenia do remisu 3:3. Po chwili rozstawiona z numerem siódmym tenisistka powiększyła prowadzenie do 5:2. Amerykanka zanotowała jeszcze zryw - wygrała dwa gemy z rzędu. Kibice obejrzeli kilka efektownych, długich wymian. U jej przeciwniczki z kolei pojawiła się nerwowość wywołana szansą na życiowy sukces. W ostatnim gemie liderka rankingu WTA przy stanie 0:30 zapisała na swoim koncie trzy punkty w rzędu, ale końcówka należała do Niemki. Spotkanie trwało dwie godziny i osiem minut Kerber posłała pięć asów i miała trzy podwójne błędy, Williams miała ich - odpowiednio - siedem i sześć. Pierwsza z tenisistek zanotowała 25 uderzeń wygrywających i 13 niewymuszonych błędów, a druga 47 i 46. Była to siódma konfrontacja tych zawodniczek. Kerber wygrała z liderką światowego rankingu po raz drugi w karierze. Poprzednio udało jej się to w 2012 roku w Cincinnati. Nigdy wcześniej nie dotarła ona nawet do ćwierćfinału Australian Open. Dotychczas najlepszym wynikiem 28-letniej zawodniczki w Wielkim Szlemie był półfinał, w którym wystąpiła w Wimbledonie w 2012 roku i US Open pięć lat temu. Jest drugą w liczonej od 1968 roku Open Erze Niemką, która wygrała turniej tej rangi. Udało się to wcześniej tylko słynnej Steffi Graf. Poprzednią tenisistką z tego kraju w wielkoszlemowym finale była Sabine Lisicki, która także ma polskie korzenie. Ta zawodniczka grała w decydującym spotkaniu Wimbledonu w 2013 roku, w którym musiała uznać wyższość Francuzki Marion Bartoli. Ostatnią tenisistką z tego kraju, która przed Kerber wystąpiła w finale australijskich zawodów, była w 1996 roku Anke Huber. Kerber jako piąta w Open Erze wygrała Australian Open po obronieniu wcześniej piłki meczowej. Zawodniczka związana z Puszczykowem była blisko pożegnania z turniejem w pierwszej rundzie. Wcześniej przed podobnym zagrożeniem stanęły - na różnym etapie rywalizacji - Monica Seles (1991), Jennifer Capriati (2002) Serena Williams (w 2003 i 2005) oraz Na Li (2014). Starsza o osiem lat Williams w Melbourne triumfowała sześć razy (2003, 2005, 2007, 2009-10 i 2015). W sobotę po raz 26. w karierze zagrała w decydującym spotkaniu imprezy wielkoszlemowej w grze pojedynczej. Wciąż brakuje jej jednego tytułu w imprezie tej rangi, by zrównać się z Graf, która z 22 zwycięstwami jest rekordzistą w Open Erze. W klasyfikacji wszech czasów - z 24 wygranymi - przewodzi Australijka Margaret Court. Amerykanka, która w półfinale tegorocznej edycji wyeliminowała rozstawioną z numerem czwartym Agnieszkę Radwańską, zwyciężyła w ośmiu wcześniejszych występach w finale Wielkiego Szlema. W Australii dotychczas za każdym razem, gdy docierała do najlepszej "czwórki", to później wygrała całą imprezę. Szósta obecnie na światowej liście Kerber jest najniżej notowaną triumfatorką zmagań w Melbourne od 2007 roku. Wówczas najlepsza okazała się Serena Williams, która była 81. w tym zestawieniu. Za zwycięstwo Niemka otrzyma 3,8 mln dolarów australijskich, Williams - o połowę mniej. Kerber w poniedziałkowym notowaniu rankingu WTA awansuje - na najwyższe w karierze - drugie miejsce. Radwańska - która zostanie wyprzedzona przez nią - zachowa czwartą lokatę. Wynik finały gry pojedynczej kobiet: Angelique Kerber (Niemcy, 7) - Serena Williams (USA, 1) 6:4, 3:6, 6:4. (PAP) an/ kali/
Trzy mecze, trzy zwycięstwa - to bilans Igi Świątek w tegorocznym Australian Open, a teraz mecz z Simona Halep.
Mimo problemów fizycznych i bardzo przeciętnej gry, Roger Federer awansował do półfinału rozgrywanego na kortach twardych wielkoszlemowego Australian Open 2020. We wtorek Szwajcar obronił siedem meczboli i w pięciu setach pokonał Tennysa Sandgrena. 28 Stycznia 2020, 09:00 PAP/EPA / DAVE HUNT / Na zdjęciu: Roger Federer Tenis. Australian Open: Nick Kyrgios chciał pokonać Rafaela Nadala dla Kobe'ego Bryanta. "To mnie motywowało" W 14 poprzednich występach w ćwierćfinale Australian Open Roger Federer nigdy nie doznał porażki. We wtorek, w 15., był o jedną piłkę, by po raz pierwszy przegrać na tym etapie. W starciu z Tennysem Sandgrenem, który po dwóch latach ponownie sensacyjnie dotarł do 1/4 finału imprezy w Melbourne, Szwajcar walczył nie tylko z rywalem, ale i z kontuzją. Jednak nie poddał się, przetrwał trudne momenty, obronił aż siedem meczboli i zwyciężył 6:3, 2:6, 2:6, 7:6(8), 6:3. Pierwszego seta Federer wygrał pewnie, w nieco ponad pół godziny. Na początku drugiego został przełamany, w końcówce znów oddał podanie i przegrał tę partię 2:6. Trzecia odsłona rozpoczęła się dla Szwajcara niczym z koszmaru. Znów błyskawicznie stracił serwis, sfrustrowany został ukarany ostrzeżeniem za używanie niecenzuralnych słów, a następnie poprosił o interwencję medyczną. Po wznowieniu gry Federer był cieniem samego siebie. Miał problem z poruszaniem się, uderzał niemal wyłącznie ze środka kortu i nie uginał przy tym nóg. Nie działał także jego serwis, który był o wiele słabszy niż zwykle. Sześciokrotny mistrz Australian Open sprawiał wrażenie zrezygnowanego i w efekcie przegrał trzeciego seta 2: czwartym Szwajcar próbował jak najdłużej utrzymywać się w grze. W dziesiątym gemie Sandgren wywalczył trzy meczbole, jednak wszystkie zmarnował, popełniając błędy w wymianach. Ostatecznie doszło do tie breaka, w którym tenisista z Bazylei po raz kolejny znalazł się na krawędzi. Amerykanin bowiem znów stanął przed ogromną okazją, ale ponownie nie wytrzymał napięcia i zmarnował następne cztery meczbole, choć za każdym razem miał piłkę w wymianie. Federer przetrzymał najtrudniejsze momenty, doprowadził do stanu 8-8, po czym zdobył dwa punkty z rzędu i wygrał całą we wtorek walczyli nie tyle co z rywalem, lecz z własną niemocą. Federer fizyczną, z kolei Sandgren - mentalną. Szwajcar z powodu problemów fizycznych grał nie w swoim stylu, był pasywny i nie przejmował inicjatywy, bardziej licząc na błędy rywala niż na własną umiejętność kreowania akcji. Amerykanin natomiast miał aż siedem szans, by odnieść największy sukces w karierze, lecz ich nie wykorzystał, popełniając niewymuszone błędy. I to zemściło się na nim w decydującym ostatniej partii Federer grał spokojnie i czekał na okazję. Gdy nastąpiła, nie zmarnował jej. W szóstym gemie uzyskał break pointa, przy którym Sandgren pomylił się z forhendu. Dzięki temu Szwajcar wyszedł na prowadzenie 4:2, następnie podwyższył na 5:2, a po chwili zakończył spotkanie. Mecz trwał trzy godziny i 31 minut. W tym czasie Federer zaserwował pięć asów, czterokrotnie został przełamany, wykorzystał dwa z 13 break pointów, posłał 44 zagrania kończące, popełnił 56 niewymuszonych błędów i łącznie zdobył 160 punktów, o jeden mniej od rywala. Z kolei Sandgrenowi zapisano 27 asów, 73 uderzenia wygrywające oraz 53 pomyłki Wierzę w cuda i czasami jestem szczęściarzem - mówił w pomeczowym wywiadzie na korcie 38-latek z Bazylei. - Gdy musisz bronić siedmiu meczboli, to znaczy, że nie masz kontroli nad spotkaniem. On grał bardzo dobrze, a ja miałem problem z pachwiną. Nie lubię prosić o przerwę medyczną, ale ból był tak duży, że musiałem to zrobić. Myślałem, że będzie gorzej, lecz w pewnym momencie przestałem odczuwać ból - dodał Federer to rekordowe 46. awans do wielkoszlemowego ćwierćfinału, a 15. w Australian Open. Wygrał również 102. mecz w Melbourne oraz ogółem 362. w turniejach Wielkiego Szlema i to także są najlepsze osiągnięcia w historii. W wieku 38 lat i 178 dni został najstarszym wielkoszlemowym półfinalistą od 1991 roku, gdy do 1/2 finału US Open dotarł wówczas 39-letni Jimmy finał Australian Open 2020, w czwartek, rozstawiony z numerem trzecim Szwajcar zmierzy się z lepszym z pary Milos Raonić - Novak Djoković. - Nie mam żadnych oczekiwań, bo powinienem być już poza turniejem - stwierdził Federer, zapytany o nastawienie przed półfinałem. Zobacz także - Australian Open: świat tenisa poruszony śmiercią Kobe'ego Bryanta. "Pozostaniesz mentorem i inspiracją"ZOBACZ WIDEO Michał Pol wspomina spotkania z Kobem Bryantem. "Szanował Polaków, uwielbiał AC Milan" Australian Open, Melbourne (Australia) Wielki Szlem, kort twardy, pula nagród 71 mln dolarów australijskich wtorek, 28 styczniaćwierćfinał gry pojedynczej: Roger Federer (Szwajcaria, 3) - Tennys Sandgren 6:3, 2:6, 2:6, 7:6(8), 6:3 Program i wyniki turnieju mężczyzn Czy Roger Federer awansuje do finału? zagłosuj, jeśli chcesz zobaczyć wyniki WP SportoweFakty Australia Melbourne Wielki Szlem ITF USA ATP Tennys Sandgren Szwajcaria Tenis Roger Federer Australian Open
Ostatnim wygranym Japonki turniejem był Australian Open w 2021 roku. 25-letnia Osaka wygrała jeszcze trzy turnieje wielkoszlemowe: Australian Open w 2019 roku i US Open w 2018 i 2020 roku. Ostatni mecz czterokrotnej mistrzyni Wielkiego Szlema był pojedynek we wrześniu w Tokio, gdzie jej przeciwniczka skreczowała po jednym gemie, a sama
Miejsce rozgrywania : Melbourne, Australia Obiekt : Melbourne Park (zobacz na mapie) Termin Australian Open to pierwsza impreza wielkoszlemowa w roku kalendarzowym, oficjalnie traktowana jako turniej wielkoszlemowy Azji i Pacyfiku. Organizatorem imprezy jest Australijski Związek Tenisa (Tennis Australia). Turniej rozgrywany jest w trzecim i czwartym tygodniu rozgrywek ATP i WTA (druga połowa stycznia), na twardych kortach obiektu Melbourne Park w Melbourne. W Australii termin organizacji turnieju przypada na sam środek kalendarzowego lata. Z racji różnic czasowych mecze rozgrywane są późną nocą lub wczesnym rankiem czasu polskiego. Przez pierwsze 22 lata turniej nazywany był Mistrzostwami Australazji. W 1927 roku imprezę przemianowano na Mistrzostwa Australii, a od 1969 roku turniej posiada obecną nazwę. W latach 1977-1985 organizatorzy Australian Open podjęli decyzję o przeniesieniu terminu rozgrywania turnieju na drugą połowę grudnia. Z tego powodu, w roku 1977 odbyły się dwie edycje Australian Open (w styczniu oraz grudniu), a w roku 1986 imprezy nie rozegrano. Podobnie było w latach 1916-1918 oraz 1941-1945, kiedy to turniej odwoływano z powodu trwających wojen światowych. Obecnie zawody są poprzedzane dwutygodniową serią turniejów na twardych kortach w Azji, Australii i Nowej Zelandii. Nagrody Najlepsi tenisiści walczą przez dwa tygodnie o puchar imienia Normana Brookesa, a panie o trofeum imienia Daphne Akhurst. Zarówno Brookes jak i Akhurst to byłe gwiazdy australijskiego tenisa. Oprócz tego zwycięzcy w turnieju singlowym mogą liczyć na ponad cztery milion dolarów australijskich oraz dwa tysiące punktów do rankingu ATP i WTA. W 2001 roku pula nagród u pań i panów została zrównana i w ten sposób Australian Open stał się drugim po US Open turnieju, który wprowadził równouprawnienie w podziale puli nagród. Obecnie wynosi ona 62,5 miliona dolarów australijskich, do podziału we wszystkich rozgrywkach. Na tą kwotę składają się wpływy od sponsorów oraz ze sprzedaży biletów i praw telewizyjnych (do 192 krajów), które w Polsce posiada obecnie stacja Eurosport. Miejsce rozgrywania turnieju Turniej Australian Open rozgrywany jest od 1988 roku na obiekcie Melbourne Park w Melbourne, drugim co do wielkości miastu w Australii. Kompleks kortów w Melbourne Park (do 1996 roku znanego jako Flinders Park) liczy sobie 16 kortów, na których rozgrywane są mecze turniejowe. Największym obiektem jest kort centralny, czyli Rod Laver Arena mogący pomieścić 14820 entuzjastów tenisa. Odbywają się na nim wszystkie mecze singla panów i pań począwszy od ćwierćfinału, finał debla pań, panów oraz miksta, a także finał singla juniorów. Drugim co do wielkości kortem w Melbourne Park jest Melbourne Arena o pojemności 10500 miejsc, a kolejnym Margaret Court Arena posiadający trybuny na 7500 miejsc. Wszystkie wspomniane korty posiadają zasuwany dach, co pozwala rozgrywać mecze, gdy pada deszcz oraz w przypadku uciążliwego upału. To właśnie wysokie temperatury są w ostatnich latach największym problemem dla zawodników, przez który już kilka razy podejmowano decyzję o zawieszeniu meczów rozgrywanych w pełnym słońcu. Wszystkie areny Melbourne Park są wyposażone w technologię „sokolego oka” (ang. „Hawk Eye”), która pozwala zawodnikom sprawdzać, gdzie dokładnie spadła piłka. Z roku na rok liczba widzów, którzy łącznie zasiedli na trybunach podczas dwóch tygodni trwania turnieju stale rośnie. W 2019 roku padł kolejny frekwencyjny rekord, a na trybunach zasiadło łącznie 796 435 tenisowych kibiców. Dla kontrastu pierwszą edycję rozegraną w 1905 roku śledziło łącznie 5 tysięcy osób. Obecnie przy organizacji i obsłudze imprezy zaangażowanych jest każdego roku około 4500 osób, a w turnieju zużywa się około 45000 piłek firmy Dunlop. Nawierzchnia Od pierwszej edycji rozegranej w 1905 roku do 1987 roku turniej odbywał się na kortach trawiastych. Z kolei w latach 1988-2007 wszystkie korty posiadały gumową nawierzchnię typu Rebound Ace, wolniejszą od tradycyjnych kortów twardych spotykanych w Stanach Zjednoczonych czy Azji. Zapewniało to rozgrywanie wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych na różnych nawierzchniach. Organizatorzy turnieju podjęli jednak kontrowersyjną decyzję o wymianie nawierzchni na nową, szybszą nawierzchnię typu Plexicushion, na której począwszy od 2008 roku rozgrywany jest turniej. Właściwościami i szybkością gry przypomina ona nawierzchnię typu Deco Turf, na której rozgrywany jest turniej US Open, chociaż z relacji tenisistów wynika, że jest ona jednak trochę wolniejsza niż jej amerykańska odpowiedniczka. Zmianie uległa także barwa kortów, bowiem zawodnicy skarżyli się na to, że żółte piłki zlewają się z kortem, przez co zmniejsza się jej widoczność. Ciemnozielony kolor musiał ustąpić miejsca najbardziej popularnej barwie kortów twardych i halowych, czyli kolorowi błękitnemu. Do zmiany nawierzchni przyczyniły się również skargi tenisistów, dotyczące zbytniego nagrzewania się kortów pokrytych nawierzchnią gumową. Aby ułatwić adaptację zawodnikom na nowych kortach, podjęto decyzję o wymianie nawierzchni typu Rebound Ace na Plexicushion, na kortach turniejów rozgrywanych bezpośrednio przed Australian Open (a konkretnie w Brisbane i Sydney). Zaletą kortów twardych jest fakt, że nie trzeba ich przykrywać podczas opadów deszczu i nie pochłaniają wody. Na głównych kortach dodatkowo zasuwany jest dach, a korty osuszane są przez obsługę turnieju za pomocą ręczników. Poprzednie lokalizacje Australian Open jest rekordowy wśród turniejów wielkoszlemowych pod względem liczby zmiany miejsc organizacji turnieju. Pierwszą edycję rozegrano w Melbourne w 1905 roku na kortach trawiastych Warehouseman’s Cricket Club w dzielnicy Albert Park. Od tego czasu aż do 1972 roku lokalizację turnieju zmieniano ponad 40 razy i rozgrywano go w siedmiu różnych miastach. Oprócz Melbourne, które w tym czasie gościło tenisistów 15 razy, turniej organizowały także inne australijskie miasta: Sydney (17 razy), Adelajda (14), Brisbane (8) oraz Perth (3). Dwa turnieje odbyły się też w Nowej Zelandii, a miastami goszczącymi najlepszych tenisistów były: Christchurch (1906) i Hastings (1912). W 1971 roku postanowiono, że Melbourne będzie stałym organizatorem turnieju, a na miejsce rozgrywek wybrano trawiaste korty klubu tenisowego w dzielnicy Kooyong. Prestiż turnieju jednak z roku na rok spadał i to skłoniło władze miasta do budowy nowego, większego i bardziej atrakcyjnego dla graczy i widzów obiektu w centrum Melbourne. Obiekt otrzymał nazwę Flinders Park (na cześć słynnego brytyjskiego marynarza), a pierwsza edycja na nowych, twardych kortach typu Rebound Ace odbyła się w 1988 roku. Jak się okazało była to bardzo słuszna decyzja, gdyż liczba widzów, śledząca przez dwa tygodnie rozgrywki na kortach, skoczyła o prawie 90% w stosunku do roku poprzedniego, czyli ostatniej edycji rozegranej na kortach w Kooyong (ze 140 000 widzów w 1987 roku do 266 500 w roku 1988). W 1996 roku nazwę nowego obiektu zmieniono na Melbourne Park, w celu promocji nazwy miasta. Uczestnicy i zwycięzcy W pierwszej edycji turnieju rozegranej w 1905 roku w Melbourne, wzięło udział 17 zawodników, a zwyciężył Australijczyk Rodney Heath, który pokonał w finale swojego rodaka Arthura Curtisa. Kolejne rozgrywki o Mistrzostwo Australazji w tenisie odbyły się rok później w Nowej Zelandii z udziałem zaledwie 10 zawodników, w tym dwóch Australijczyków i 8 Nowozelandczyków. Wygrał je Anthony Wilding pochodzący z miasta, w którym odbywał się turniej (Christchurch). W 1908 roku, czyli w trzeciej edycji górą był obcokrajowiec, a konkretnie Amerykanin Fred Alexander. Nie mniej jednak z uwagi na słabo rozwinięty na początku XX wieku transport, turniej długo pozostawał w cieniu pozostałych turniejów wielkoszlemowych i był rzadko odwiedzany przez zagranicznych zawodników z poza Wielkiej Brytanii (Australia była wtedy kolonią brytyjską) i Stanów Zjednoczonych. W latach dwudziestych podróż statkiem z Europy do Australii zajmowała średnio 45 dni i była bardzo kosztowna. Pierwszymi tenisistami, którzy samolotem dotarli na kontynent australijski byli amerykańcy zawodnicy, którzy przylecieli w 1946 roku na mecz z Australią w ramach Pucharu Davisa. Spore odległości były też problemem dla samych Australijczyków zamieszkujących wschodnie i zachodnie wybrzeże. Gdy turniej rozgrywany był na wschodnim wybrzeżu (Melbourne, Sydney, Brisbane, Nowa Zelandia) startowali w nim zazwyczaj jedynie mieszkańcy wschodnich stanów. Z kolei, gdy turniej gościł trzykrotnie w Perth, startowali w nim głównie zawodnicy z zachodnich stanów. W tamtych czasach dystans 3000 km dzielący oba wybrzeża był naprawdę spory. Nawet odległość dzieląca Melbourne od Sydney była w tamtych czasach zbyt wielka dla większości mieszkańców obu miast. W latach 50-tych i 60-tych, kiedy podróże lotnicze stały się bardziej dostępne, dominacja Australijczyków w rodzimym turnieju wynikała nie tylko z racji specyficznej lokalizacji, ale również z tego, że w tych czasach na światowych kortach ogólnie dominowali zawodnicy z tego kraju. Tacy tenisiści jak Ken Rosewall, Lew Hoad, Ashley Cooper w latach 50-tych oraz Roy Emerson i Rod Laver w latach 60-tych wygrywali także na innych turniejach wielkoszlemowych oraz świecili seryjne triumfy w Pucharze Davisa. Najbardziej utytułowany z nich jest Roy Emerson, który wygrał łącznie 12 turniejów wielkoszlemowych, z tego połowę w rodzinnym kraju. Rod Laver z kolei dwukrotnie wygrał wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe w jednym roku. Niecodziennym wyczynem popisał się też Ken Rosewall, który do dzisiaj jest zarazem najmłodszym (18 lat) i najstarszym (38 lat) zwycięzcą Australian Open. Prestiżowi turnieju szkodził również podział na amatorów i zawodowców wśród tenisistów, przez co do 1968 roku (początek Ery Open) rywalizować w turnieju mogli jedynie zawodnicy posiadający status amatorów. Po 1968 roku wiele gwiazd tenisa miało jednak dalej podpisane zawodowe kontrakty z promotorami, którzy zabraniali swoim zawodnikom występu w Australian Open. Wiele uznanych gwiazd męskiego tenisa w turnieju Australian Open nigdy nie wystąpiła. Jeszcze jedną kwestią odstraszającą zawodników była niska pula nagród w stosunku do innych turniejów, a w latach 1977-1985, gdy turniej rozgrywany był w grudniu, niektórzy zawodnicy tłumaczyli swoją nieobecność na turnieju świętami bożonarodzeniowymi, które chcieli spędzić z rodziną. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione problemy nie może dziwić fakt, że do 1967 roku w 55 finałach gry singlowej panów wystąpiło łącznie 96 Australijczyków i zaledwie 14 obcokrajowców (6-ciu Brytyjczyków, 6-ciu Amerykanów oraz jeden Francuz i Peruwiańczyk). Po raz pierwszy reprezentanta gospodarzy zabrakło w finale w 1977 roku, a rok wcześniej po raz ostatni triumfował Australijczyk (Mark Edmondson). Od tego czasu w finale Australijczycy zagrali zaledwie pięć razy, a ostatnim z nich był Lleyton Hewitt w 2005 roku. W latach 80-tych do głosu doszli zagraniczni zawodnicy, a byli to między innymi Johan Kriek z RPA, Szwedzi Stefan Edberg i Mats Wilander (który jako jedyny wygrał Australian Open na trawie i twardej nawierzchni) oraz Czechosłowak Ivan Lendl. W latach 90-tych najwięcej triumfów zaliczyli Amerykanie, w tym Jim Courier, Pete Sampras oraz Andre Agassi, który dominował w Australii także na początku XXI wieku. Po nim patent na wygrywanie w Australian Open przejął Szwajcar Roger Federer, który zwyciężał na tej imprezie w roku 2004 oraz w latach 2006-2007 i 2010 roku. W 2005 roku odpadł on po zaciętym boju w półfinale, z późniejszym zwycięzcą Rosjaninem Maratem Safinem, który przy okazji pobił rekord Wielkiego Szlema w liczbie rozegranych gemów w drodze po wygraną w turnieju wielkoszlemowym (129 gemów). W 2008 roku (także w półfinale) sposób na Federera znalazł 20-letni Serb Novak Djoković, który później ograł w decydującym o tytule spotkaniu największą rewelację turnieju Francuza Jo-Wilfrieda Tsongę, notując tym samym historyczny, bo pierwszy triumf w Wielkim Szlemie dla swojego kraju. W 2009 roku Roger Federer ponownie zagrał w finale, ale musiał w nim uznać wyższość Hiszpana Rafaela Nadala w pięciu setach. W 2010 roku Federer nie miał już problemów w finale z ograniem Brytyjczyka Andy’ego Murray’a, którego pokonał bez straty seta. Murray zagrał o tytuł również w 2011 roku i ponownie musiał zadowolić się drugim miejscem, po porażce z Novakiem Djokoviciem. Serb w 2012 roku został dziesiątym zawodnikiem, któremu udało się obronić tytuł, a dokonał tego po zwycięstwie nad Rafaelem Nadalem po pięciu godzinach i 53 minutach walki. Mecz zakończył się po godzinie pierwszej w nocy czasu australijskiego i był to najdłuższy wielkoszlemowy finał w historii. W 2013 roku rozstawiony z numerem pierwszym Novak Djoković pokonał turniejową „trójkę” Andy’ego Murraya 6:7 (2-7), 7:6 (7-3), 6:3, 6:2 i stał się pierwszym tenisistą, który wygrał trzy tytuły Australian Open w erze zawodowej z rzędu. W 2014 roku sensacyjnie swój pierwszy turniej Wielkiego Szlema wygrał Stanislas Wawrinka. Szwajcar w na etapie ćwierćfinału zatrzymał Novaka Djokovicia w drodze po czwarty kolejny triumf w Melbourne, a w finale Szwajcar zwyciężył z nie w pełni dysponowanym tego dnia Hiszpanem Rafaelem Nadalem 6:3, 6:2, 3:6, 6:3. W 2015 roku Novak Djoković powrócił na tron, rewanżując się po drodze Wawrince za porażkę sprzed 12 miesięcy. W decydującym o tytule meczu Serb po raz kolejny pokonał Andy’ego Murraya, tym razem 7:6(5), 6:7(4), 6:3, 6:0 i odniósł piątą wygraną w australijskiej imprezie. Następna edycja zmagań przyniosła identyczny skład finałowej potyczki, w której to Djoković tym razem nie stracił ani jednego seta. Wygrywając po raz szósty Serb zrównał się w liczbie zwycięstw w Melbourne z legendarnym Australijczykiem Royem Emersonem. W 2017 roku doszło do niespodziewanej powtórki finału sprzed ośmiu lat. Powracający do rywalizacji na światowych kortach po półrocznej przerwie spowodowanej kontuzją kolana Roger Federer, spotkał się ze swoim odwiecznym rywalem, Rafaelem Nadalem i po niesamowitym spotkaniu pokonał go 6:4, 3:6, 6:1, 3:6, 6:3, wywalczając 18. tytuł wielkoszlemowy i poprawiając własny rekord w męskim singlu. Był to jego piąty sukces w tych zawodach. W 2018 roku po ciężkiej walce z Chorwatem Marinem Cilicem 6:2, 6:7 (5), 6:3, 3:6, 6:1 Federer obronił swój tytuł. Dla rozstawionego z numerem drugim Szwajcara było to szóste zwycięstwo w Melbourne, dzięki czemu zrównał się z Djokoviciem i Emersonem na liście zwycięzców tego turnieju. W całej karierze tenisisty z Bazylei był to z kolei już 20. wielkoszlemowy tytuł. W roku 2019 po dwóch latach przerwy do głosu ponownie doszedł Novak Djoković. Serb w rozstrzygającym spotkaniu rozbił Hiszpana Rafaela Nadala 6:3, 6:2, 6:3 i zdobywając siódmy tytuł został samodzielnym rekordzistą pod względem liczby triumfów w Australian Open. Biorąc pod uwagę wszystkie rozegrane do tej pory edycje, najwięcej triumfów w męskim turnieju singlowym odnieśli reprezentanci gospodarzy, czyli Australijczycy (50 tytułów). Kolejne miejsca w tej klasyfikacji zajmują tenisiści Stanów Zjednoczonych (18 triumfów), Serbii i Szwajcarii, (7 triumfów), Szwecji (6 tytułów), Wielkiej Brytanii (5 tytułów), Rosji, Niemiec, Czechosłowacji, Nowej Zelandii i Argentyny (po 2 tytuły) oraz Czech, Francji, RPA i Hiszpanii (po 1 triumfie). Rywalizacja pań Po raz pierwszy panie dopuszczono do rywalizacji w 1922 roku, a pierwszą zwyciężczynią została Margaret Molesworth, która triumfowała także rok później. Przez następne 12 lat, czyli do 1934 roku, kiedy tytuł zdobyła Brytyjka Dorothy Round Little, finały turnieju pań były wewnętrzną sprawą Australijek. Pierwszym finałem bez ich udziału była potyczka między Amerykankami Louise Clapp i Doris Hart w 1950 roku. Nie mniej jednak do 1978 roku, kiedy po raz ostatni triumfowała Australijka (Christie O’Neil), taka sytuacja zdarzyła się zaledwie trzy razy (1950, 1953, 1957). Z kolei w 1980 roku po raz ostatni w finale wystąpiła Australijka i była nią Wendy Turnbull, która nie sprostała Czechosłowaczce Hanie Mandlikovej. Mandlikova była też pierwszą zawodniczką z poza Australii, USA i Wielkiej Brytanii, która triumfowała w turnieju. Lata 60-te i początek lat 70-tych to całkowita dominacja wielkiej gwiazdy światowego tenisa Margaret Smith-Court, rekordzistki pod względem liczby zwycięstw w turniejach wielkoszlemowych (24 tytuły), która w latach 1960-73 triumfowała w Australian Open aż 11 razy, w tym 7 razy z rzędu (1960-66). W drugiej połowie lat 70-tych gwiazdą turnieju była z kolei inna Australijka Evonne Goolagong Cawley, najlepsza w latach 1974-76 i 1977 roku oraz finalistka w latach 1971-73. Począwszy od 1980 roku prym w turnieju przejęły zagraniczne zawodniczki. W latach 80-tych tytułami dzieliły się wspomniana Hana Mandlikova (1980, 1987), Amerykanka Chris Evert (1982, 1984), Czechosłowaczka reprezentująca Stany Zjednoczone Martina Navratilova (1981, 1983, 1985) i Niemka Steffi Graf (1988-89). W latach 90-tych, po dominacji Steffi Graf (1990, 1994) i Monici Seles (1991-93, 1995), przyszła kolej na młodziutką Szwajcarkę Martinę Hingis, która wygrywała turniej w latach 1997-2000, zostając przy okazji pierwszego triumfu najmłodszą zwyciężczynią Australian Open w historii. W 1998 roku oprócz triumfu w singlu, wygrała także rywalizację deblistek w parze z 15-letnią Chorwatką Mirjaną Lucić. Była to najmłodsza para, która odniosła zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym, a obie tenisistki wystartowały w rywalizacji deblistek dzięki dzikiej karcie przyznanej przez organizatorów. Na początku XXI wieku dwa triumfy z rzędu zanotowała Amerykanka Jennifer Capriati (najlepsza w latach 2001-2002), ale w kolejnych latach największą gwiazdą imprezy była jej rodaczka Serena Williams, która od 2003 roku wygrywała imprezę co dwa lata (2003, 2005, 2007, 2009). W 2006 roku zwyciężyła Francuzka Amelie Mauresmo, a finał przeszedł do historii z uwagi na krecz jej finałowej rywalki Belgijki Justine Henin, która jako druga zawodniczka w historii Australian Open (obok Marii Bueno w 1965 roku) zeszła z kortu przed końcem finałowego spotkania. W turnieju rozegranym w 2008 roku triumfowała finalistka poprzedniej edycji Rosjanka Maria Szarapowa, która wygrała turniej bez straty seta. W 2010 roku Serena Williams po raz pierwszy zdołała obronić wywalczony rok wcześniej tytuł i po raz piąty w karierze triumfowała na kortach w Melbourne, pokonując w zaciętym finale Justine Henin, dla której był to dopiero drugi turniej, w którym wzięła udział po niemal dwuletniej przerwie. W 2011 roku swoje pierwsze zwycięstwo na Australian Open zanotowała Belgijka Kim Clijsters, która ograła Na Li, pierwszą Chinkę w finale wielkoszlemowego turnieju w historii. Lata 2012-13 należały z kolei do Wiktorii Azarenki. W 2012 roku Białorusinka rozbiła w finale Marię Szarapową, sięgając po premierowy wielkoszlemowy tytuł, a po 12 miesiącach, po pojedynku z Na Li, obroniła trofeum. W kolejnej edycji chińska tenisistka w końcu dopięła swego i za trzecią okazją zatriumfowała w Melbourne, pokonując w finale Słowaczkę Dominikę Cibulkovą. Rok 2015 przyniósł powrót na tron Sereny Williams, która w decydującej rozgrywce okazała się lepsza w dwóch setach od Marii Szarapowej. W 2016 roku Amerykanka ponownie grała w ostatnim meczu turnieju, lecz tym razem musiała uznać wyższość Niemki polskiego pochodzenia, Angelique Kerber, która sięgnęła po swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. Następny finał w Melbourne był powtórką rozgrywki z 2003 roku, kiedy to o końcowe sukces walczyły siostry Williams. Wtedy, tak jak i przed 14 laty, puchar dla zwyciężczyni podniosła Serena, zdobywając to trofeum po raz siódmy. Był to w sumie jej 23. triumf wielkoszlemowy, co pozwoliło jej na wyprzedzenia na liście wszechczasów Steffi Graf. W 2018 roku swoje konto w Wielkim Szlemie otworzyła kolejna z tenisistek z polskimi korzeniami, Caroline Woźniacki. W meczu finałowym Dunka pokonała Simonę Halep i w nagrodę wróciła również na fotel liderki rankingu WTA. Rok 2019 należał do nowej gwiazdy kobiecego tenisa, Naomi Osaki. Japonka, która kilka miesięcy wcześniej wygrała US Open, także i w Melbourne nie miała sobie równych, ogrywając po dramatycznym finale Czeszkę Petrę Kvitovą. Podsumowując kobiece rozgrywki singlowe, najwięcej triumfów zanotowały Australijki (43 tytuły), a na kolejnych miejscach w tej klasyfikacji znajdują się reprezentantki Stanów Zjednoczonych (24 tytuły), Niemiec (5 tytułów), Szwajcarii, Jugosławii i Wielkiej Brytanii (po 3 tytuły), Francji, Czechosłowacji, Białorusi i Belgii (po 2 tytuły) oraz Rosji (1 triumf). Starty i sukcesy Polaków Do największych sukcesów Polaków na Australian Open możemy zaliczyć zwycięstwo Łukasza Kubota w turnieju deblowym w 2014 roku w parze ze Szwedem Robertem Lindstedtem, zwycięstwo Wojciecha Fibaka również w deblu w 1978 roku w parze z Australijczykiem Kimem Warwickiem oraz półfinał Mariusza Fyrstenberga i Marcina Matkowskiego w 2006 roku, także w rywalizacji deblowej. W rywalizacji singlowej największym sukcesem była czwarta runda osiągnięta przez Łukasza Kubota w 2010 roku. Wśród pań najlepszym osiągnięciem był bez wątpienia udział w półfinale Agnieszki Radwańskiej w 2014 i 2016 roku. W 2008 roku w najlepszej szesnastce turnieju znalazła się Marta Domachowska i był to pierwszy przypadek w historii, żeby dwie polskie tenisistki (drugą była Radwańska) zagrały w czwartej rundzie wielkoszlemowego turnieju. Sporym sukcesem może się pochwalić także Magdalena Grzybowska, która wygrała rywalizację juniorek w 1996 roku. W 2006 roku najlepsi w deblu juniorów byli z kolei Grzegorz Panfil i Błażej Koniusz. Rok później do finału juniorskiego debla dotarła Urszula Radwańska w parze z Amerykanką Julią Cohen, a w 2009 roku jej wyczyn powtórzyła Sandra Zaniewska wspólnie z Serbką Alexandrą Krunić. W roku 2015 finalistą został występujący w parze ze Słowakiem Alexem Molcanem Hubert Hurkacz, zaś edycja 2017 przyniosła taki sam rezultat duetowi Maja Chwalińska / Iga Świątek. Finały Australian Open, mężczyźni 2019 Novak Djoković Rafael Nadal 6-3 6-2 6-3 2018 Roger Federer Marin Čilić 6-2 6-7(5) 6-3 3-6 6-1 2017 Roger Federer Rafael Nadal 6-4 3-6 6-1 3-6 6-3 2016 Novak Djokovic Andy Murray 6-1 7-5 7-6(3) 2015 Novak Djokovic Andy Murray 7-6(5) 6-7(4) 6-3 6-0 2014 Stanislas Wawrinka Rafael Nadal 6-3 6-2 3-6 6-3 2013 Novak Djokovic Andy Murray 6-7 7-6 6-3 6-2 2012 Novak Djokovic Rafael Nadal 5-7 6-4 6-2 6-7 7-5 2011 Novak Djokovic Andy Murray 6-4 6-2 6-3 2010 Roger Federer Andy Murray 6-3 6-4 7-6(11) 2009 Rafael Nadal Roger Federer 7-5 3-6 7-6(3) 3-6 6-2 2008 Novak Djokovic J-W Tsonga 4-6 6-4 6-3 7-6(2) 2007 Roger Federer Fernando Gonzalez 7-6(2) 6-4 6-4 2006 Roger Federer Marcos Baghdatis 5-7 7-5 6-0 6-2 2005 Marat Safin Lleyton Hewitt 1-6 6-3 6-4 6-4 2004 Roger Federer Marat Safin 7-6(3) 6-4 6-2 2003 Andre Agassi Rainer Schuettler 6-2 6-2 6-1 2002 Thomas Johansson Marat Safin 3-6 6-4 6-4 7-6(4) 2001 Andre Agassi Arnaud Clement 6-4 6-2 6-2 2000 Andre Agassi Yevgeny Kafelnikov 3-6 6-3 6-2 6-4 1999 Yevgeny Kafelnikov Thomas Enqvist 4-6 6-0 6-3 7-6 1998 Petr Korda Marcelo Rios 6-2 6-2 6-2 1997 Pete Sampras Carlos Moya 6-2 6-3 6-3 1996 Boris Becker Michael Chang 6-2 6-4 2-6 6-2 1995 Andre Agassi Pete Sampras 4-6 6-1 7-6 6-4 1994 Pete Sampras Todd Martin 7-6 6-4 6-4 1993 Jim Courier Stefan Edberg 6-2 6-1 2-6 7-5 1992 Jim Courier Stefan Edberg 6-3 3-6 6-4 6-2 1991 Boris Becker Ivan Lendl 1-6 6-4 6-4 6-4 1990 Ivan Lendl Stefan Edberg 4-6 7-6 5-2 RET 1989 Ivan Lendl Miloslav Mecir 6-2 6-2 6-2 1988 Mats Wilander Pat Cash 6-3 6-7 3-6 6-1 8-6 1987 Stefan Edberg Pat Cash 6-3 6-4 3-6 5-7 6-3 1985 Stefan Edberg Mats Wilander 6-4 6-3 6-3 1984 Mats Wilander Kevin Curren 6-7 6-4 7-6 6-2 1983 Mats Wilander Ivan Lendl 6-1 6-4 6-4 1982 Johan Kriek Steve Denton 6-3 6-3 6-2 1981 Johan Kriek Steve Denton 6-2 7-6 6-7 6-4 1980 Brian Teacher Kim Warwick 7-5 7-6 6-3 1979 Guillermo Vilas John Sadri 7-6 6-3 6-2 1978 Guillermo Vilas John Marks 6-4 6-4 3-6 6-3 1977 (Jan.) Roscoe Tanner Guillermo Vilas 6-3 6-3 6-3 1977 (Dec.) Vitas Gerulaitis John Lloyd 6-3 7-6 5-7 3-6 6-2 1976 Mark Edmondson John Newcombe 6-7 6-3 7-6 6-1 1975 John Newcombe Jimmy Connors 7-5 3-6 6-4 7-5 1974 Jimmy Connors Phil Dent 7-6 6-4 4-6 6-3 1973 John Newcombe Onny Parun 6-3 6-7 7-5 6-1 1972 Ken Rosewall Mal Anderson 7-6 6-3 7-5 1971 Ken Rosewall Arthur Ashe 6-1 7-5 6-3 1970 Arthur Ashe Dick Crealy 6-4 9-7 6-2 1969 Rod Laver Andres Gimeno 6-3 6-4 7-5 1968 Bill Bowrey Jose-Maria Gisbert 7-5 2-6 9-7 6-4 1967 Roy Emerson Arthur Ashe 6-4 6-1 6-4 1966 Roy Emerson Arthur Ashe 6-4 6-8 6-2 6-3 1965 Roy Emerson Fred Stolle 7-9 2-6 6-4 7-5 6-1 1964 Roy Emerson Fred Stolle 6-3 6-4 6-2 1963 Roy Emerson Ken Fletcher 6-3 6-3 6-1 1962 Rod Laver Roy Emerson 8-6 0-6 6-4 6-4 1961 Roy Emerson Rod Laver 1-6 6-3 7-5 6-4 1960 Rod Laver Neale Fraser 5-7 3-6 6-3 8-6 8-6 1959 Alex Olmedo Neale Fraser 6-1 6-2 3-6 6-3 1958 Ashley Cooper Mal Anderson 7-5 6-3 6-4 1957 Ashley Cooper Neale Fraser 6-3 9-11 6-4 6-2 1956 Lew Hoad Ken Rosewall 6-4 3-6 6-4 7-5 1955 Ken Rosewall Lew Hoad 9-7 6-4 6-4 1954 Mervyn Rose Rex Hartwig 6-2 0-6 6-4 6-2 1953 Ken Rosewall Mervyn Rose 6-0 6-3 6-4 1952 Ken McGregor Frank Sedgman 7-5 12-10 2-6 6-2 1951 Dick Savitt Ken McGregor 6-3 2-6 6-3 6-1 1950 Frank Sedgman Ken McGregor 6-3 6-4 4-6 6-1 1949 Frank Sedgman John Bromwich 6-3 6-2 6-2 1948 Adrian Quist John Bromwich 6-4 3-6 6-3 2-6 6-3 1947 Dinny Pails John Bromwich 4-6 6-4 3-6 7-5 8-6 1946 John Bromwich Dinny Pails 5-7 6-3 7-5 3-6 6-2 1940 Adrian Quist Jack Crawford 6-3 6-1 6-2 1939 John Bromwich Adrian Quist 6-4 6-1 6-3 1938 Don Budge John Bromwich 6-4 6-2 6-1 1937 Vivian Mcgrath John Bromwich 6-3 1-6 6-0 2-6 6-1 1936 Adrian Quist Jack Crawford 6-2 6-3 4-6 3-6 9-7 1935 Jack Crawford Fred Perry 2-6 6-4 6-4 6-4 1934 Fred Perry Jack Crawford 6-3 7-5 6-1 1933 Jack Crawford Keith Gledhill 2-6 7-5 6-3 6-2 1932 Jack Crawford Harry Hopman 4-6 6-3 3-6 6-3 6-1 1931 Jack Crawford Harry Hopman 6-4 6-2 2-6 6-1 1930 Gar Moon Harry Hopman 6-3 6-1 6-3 1929 John Gregory Bob Schlesinger 6-2 6-2 5-7 7-5 1928 Jean Borotra Jack Cummings 6-4 6-1 4-6 5-7 6-3 1927 Gerald Patterson John Hawkes 3-6 6-4 3-6 18-16 6-3 1926 John Hawkes Jim Willard 6-1 6-3 6-1 1925 James Anderson Gerald Patterson 11-9 2-6 6-2 6-3 1924 James Anderson Bob Schlesinger 6-3 6-4 3-6 5-7 6-3 1923 Pat O'Hara Wood Bert St. John 6-1 6-1 6-3 1922 James Anderson Gerald Patterson 6-0 3-6 3-6 6-3 6-2 1921 Rhys Gemmell Alf Hedeman 7-5 6-1 6-4 1920 Pat O'Hara Wood Ron Thomas 6-3 4-6 6-8 6-1 6-3 1919 Algernon Kingscote Eric Pockley 6-4 6-0 6-3 1915 Francis Lowe Horace Rice 4-6 6-1 6-1 6-4 1914 Arthur O'Hara Wood Gerald Patterson 6-4 6-3 5-7 6-1 1913 Ernie Parker Harry Parker 2-6 6-1 6-3 6-2 1912 James Parke Alfred Beamish 3-6 6-3 1-6 6-1 7-5 1911 Norman Brookes Horace Rice 6-1 6-2 6-3 1910 Rodney Heath Horace Rice 6-4 6-3 6-2 1909 Tony Wilding Ernie Parker 6-1 7-5 6-2 1908 Fred Alexander Alfred Dunlop 3-6 3-6 6-0 6-2 6-3 1907 Horace Rice Harry Parker 6-3 6-4 6-4 1906 Tony Wilding Francis Fisher 6-0 6-4 6-4 1905 Rodney Heath Arthur Curtis 4-6 6-3 6-4 6-4 Finały Australian Open, kobiety 2019 Naomi Osaka Petra Kvitova 7-6(2) 5-7 6-4 2018 Caroline Wozniacki Simona Halep 7-6(2), 3-6 6-4 2017 Serena Williams Venus Williams 6-4 6-4 2016 Angelique Kerber Serena Williams 6-4 3-6 6-4 2015 Serena Williams Maria Szarapowa 6-3 7-6(5) 2014 Na Li Dominika Cibulkova 7-6 6-0 2013 Wiktoria Azarenka Li Na 4-6 6-4 6-3 2012 Wiktoria Azarenka Maria Szarapowa 6-3 6-0 2011 Kim Clijsters Li Na 3-6 6-3 6-3 2010 Serena Williams Justine Henin 6-4 3-6 6-2 2009 Serena Williams Dinara Safina 6-0 6-3 2008 Maria Sharapova Ana Ivanovic 7-5 6-3 2007 Serena Williams Maria Sharapova 6-1 6-2 2006 Amelie Mauresmo Justine Henin-Hardenne 6-1 2-0 kr 2005 Serena Williams Lindsay Davenport 2-6 6-3 6-0 2004 Justine Henin-Hardenne Kim Clijsters 6-3 4-6 6-3 2003 Serena Williams Venus Williams 7-6(4) 3-6 6-4 2002 Jennifer Capriati Martina Hingis 4-6 7-6(7) 6-2 2001 Jennifer Capriati Martina Hingis 6-4 6-3 2000 Lindsay Davenport Martina Hingis 6-1 7-5 1999 Martina Hingis Amelie Mauresmo 6-2 6-3 1998 Martina Hingis Conchita Martinez 6-3 6-3 1997 Martina Hingis Mary Pierce 6-2 6-2 1996 Monica Seles Anke Huber 6-4 6-1 1995 Mary Pierce Arantxa Sanchez-Vicario 6-3 6-2 1994 Steffi Graf Arantxa Sanchez-Vicario 6-0 6-2 1993 Monica Seles Steffi Graf 4-6 6-3 6-2 1992 Monica Seles Mary Joe Fernandez 6-2 6-3 1991 Monica Seles Jana Novotna 5-7 6-3 6-1 1990 Steffi Graf Mary Joe Fernandez 6-3 6-4 1989 Steffi Graf Helena Sukova 6-4 6-4 1988 Steffi Graf Chris Evert 6-1 7-6(3) 1987 Hana Mandlikova Martina Navratilova 7-5 7-6(1) 1985 Martina Navratilova Chris Evert 6-2 4-6 6-2 1984 Chris Evert Helena Sukova 6-7 6-1 6-3 1983 Martina Navratilova Kathy Jordan 6-2 7-6 1982 Chris Evert Martina Navratilova 6-3 2-6 6-3 1981 Martina Navratilova Chris Evert 6-7 6-4 7-5 1980 Hana Mandlikova Wendy Turnbull 6-0 7-5 1979 Barbara Jordan Sharon Walsh 6-3 6-3 1978 Christine O'Neill Betsy Nagelsen 6-3 7-6 1977 (Jan.) Kerry Reid Dianne Fromholtz-Balestrat 7-5 6-2 1977 (Dec.) Evonne Goolagong-Cawley Helen Gourlay 6-3 6-0 1976 Evonne Goolagong-Cawley Renata Tomanova 6-2 6-2 1975 Evonne Goolagong-Cawley Martina Navratilova 6-3 6-2 1974 Evonne Goolagong-Cawley Chris Evert 7-6 4-6 6-0 1973 Margaret Smith Court Evonne Goolagong-Cawley 6-4 7-5 1972 Virginia Wade Evonne Goolagong-Cawley 6-4 6-4 1971 Margaret Smith Court Evonne Goolagong-Cawley 2-6 7-6 7-5 1970 Margaret Smith Court Kerry Reid 6-1 6-3 1969 Margaret Smith Court Billie Jean King 6-4 6-1 1968 Billie Jean King Margaret Smith Court 6-1 6-2 1967 Nancy Richey Lesley Turner 6-1 6-4 1966 Margaret Smith Court Nancy Richey w/o 1965 Margaret Smith Court Maria Bueno 5-7 6-4 5-2 RET 1964 Margaret Smith Court Lesley Turner 6-3 6-2 1963 Margaret Smith Court Jan Lehane 6-2 6-2 1962 Margaret Smith Court Jan Lehane 6-0 6-2 1961 Margaret Smith Court Jan Lehane 6-1 6-4 1960 Margaret Smith Court Jan Lehane 7-5 6-2 1959 Mary Carter Reitano Renee Schuurman 6-2 6-3 1958 Angela Mortimer Lorraine Coghlan 6-3 6-4 1957 Shirley Fry Althea Gibson 6-3 6-4 1956 Mary Carter Reitano Thelma Coyne Long 3-6 6-2 9-7 1955 Beryl Penrose Thelma Coyne Long 6-4 6-3 1954 Thelma Coyne Long Jenny Staley 6-3 6-4 1953 Maureen Connolly Julia Sampson 6-3 6-2 1952 Thelma Coyne Long Helen Angwin 6-2 6-3 1951 Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long 6-1 7-5 1950 Louise Brough Doris Hart 6-4 3-6 6-4 1949 Doris Hart Nancye Wynne Bolton 6-3 6-4 1948 Nancye Wynne Bolton Marie Toomey 6-3 6-1 1947 Nancye Wynne Bolton Nell Hall Hopman 6-3 6-2 1946 Nancye Wynne Bolton Joyce Fitch 6-4 6-4 1940 Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long 5-7 6-4 6-0 1939 Emily Westacott Nell Hall Hopman 6-1 6-2 1938 Dorothy Bundy Dorothy Stevenson 6-3 6-2 1937 Nancye Wynne Bolton Emily Westacott 6-3 5-7 6-4 1936 Joan Hartigan Nancye Wynne Bolton 6-4 6-4 1935 Dorothy Round Nancye Wynne Bolton 1-6 6-1 6-3 1934 Joan Hartigan Margaret Molesworth 6-1 6-4 1933 Joan Hartigan Coral Buttsworth 6-4 6-3 1932 Coral Buttsworth Kathrine Le Mesurier 9-7 6-4 1931 Coral Buttsworth Marjorie Cox 1-6 6-3 6-4 1930 Daphne Akhurst Sylvia Lance Harper 10-8 2-6 7-5 1929 Daphne Akhurst Louise Bickerton 6-1 5-7 6-2 1928 Daphne Akhurst Esna Boyd 7-5 6-2 1927 Esna Boyd Sylvia Lance Harper 5-7 6-1 6-2 1926 Daphne Akhurst Esna Boyd 6-1 6-3 1925 Daphne Akhurst Esna Boyd 1-6 8-6 6-4 1924 Sylvia Lance Harper Esna Boyd 6-3 3-6 8-6 1923 Margaret Molesworth Esna Boyd 6-1 7-5 1922 Margaret Molesworth Esna Boyd 6-3 10-8 Autor: Goget, Aktualizacja 2018: Wiktor Figiel Aktualizacja 2019: Artur Kobryn
19-letnia Bianca Andreescu wygrała US Open i została pierwszą w historii kanadyjską tenisistką z tytułem wielkoszlemowym. W finale pokonała 6:3, 7:5 Amerykankę Serenę Williams, która walczyła o 24. triumf w turnieju tej rangi i wyrównanie rekordu wszech czasów. Mecz ten dla obu zawodniczek był szansą na zapisanie się w historii. Przed rozstawioną z „15” Andreescu […]
4 kwietnia 2018, 21:19 Szymon StarnawskiW którym z kolei turniejem wielkoszlemowym w cyklu jest Australian Open? - Pytanie z programu Milionerzy TVN W TVN trwa kolejny odcinek teleturnieju Milionerzy. Gracz musi zmierzyć się z następującym pytaniem:W którym z kolei turniejem wielkoszlemowym w cyklu jest Australian Open? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź]Prawidłowa odpowiedź to -A: pierwszymMilionerzy. Maria Romanek, nauczycielka z Bezmiechowej Dolnej wygrała! Odpowiedziała na wszystkie pytania. Poradzisz sobie? [ROZWIĄŻ QUIZ]OdpowiedziMilionerzy to teleturniej, w którym należy prawidłowo odpowiedzieć na dwanaście pytań, by wygrać główną nagrodę. Zawodnik ma do dyspozycji podpowiedzi, a w drodze do zwycięstwa może skorzystać z trzech kół ratunkowych: "pytanie do przyjaciela", "pół na pół" i "pytanie do publiczności". Zagadnienia mają różnorodną tematykę i stopień trudności. Prawidłowa odpowiedź na pytanie drugie i siódme zapewnia uczestnikowi kwotę gwarantowaną. Dwie osoby wygrały w Polsce milion złotych. Pierwszym zwycięzcą w 2010 roku był Krzysztof Wójcik. Drugą zwyciężczynią została w marcu 2018 Maria Romanek, nauczycielka z Bezmiechowej ofertyMateriały promocyjne partnera
W sobotę w parze z Hugo Nysem z Monako powalczy w Melbourne o deblowy triumf w Australian Open. Jan Zieliński będzie dziesiątym tenisistą z Polski, który zagra w finale imprezy wielkoszlemowej. Sobota, 25.02.2023 r.
Filmowe Cezary. Gdzie są przyznawane ? [Milionerzy pytanie i odpowiedź] Filmowe Cezary - gdzie są przyznawane - pytanie z programu Milionerzy TVN ? 23 sierpnia 2018, 14:11 Bohater serii komiksów Rafała Skarżyckiego i Tomasza Lwa Leśnika to zantropomorfizowany ? [Milionerzy] Bohater serii komiksów Rafała Skarżyckiego i Tomasza Lwa Leśnika to zantropomorfizowany - pytanie z programu Milionerzy 22 sierpnia 2018, 13:40 Harynki w cebulowej zołzie zaspokoją nasz apetyt na? [Milionerzy] Harynki w cebulowej zołzie zaspokoją nasz apetyt na? - pytanie z programu Milionerzy 21 sierpnia 2018, 14:47 Jesteś różowy - w piosence Mała Piotr Rogucki śpiewa ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] W piosence Mała Piotr Rogucki śpiewa - Jesteś różowy? pytanie z programu Milionerzy TVN 9 sierpnia 2018, 0:11 Terytorium którego państwa nie leży na obszarze koła podbiegunowego północnego ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Terytorium którego państwa nie leży na obszarze koła podbiegunowego północnego? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 18 czerwca 2018, 16:12 Z czym nie rozstaje się się pan Józio, hodowca drobiu z Chociul ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Z czym nie rozstaje się się pan Józio, hodowca drobiu z Chociul ? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 6 czerwca 2018, 16:01 Które z miast przez 100 lat było własnością rodziny Czartoryskich - Polskie Ateny? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Które z miast przez 100 lat było własnością rodziny Czartoryskich i jako centrum życia kulturalnego zyskało nazwę Polskie Ateny - Pytanie z programu Milionerzy... 5 czerwca 2018, 18:01 Który z kompozytorów tworzył przede wszystkim operetki ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Który z kompozytorów tworzył przede wszystkim operetki ? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 4 czerwca 2018, 18:01 W oryginalnej trylogii Gwiezdne Wojny C-3PO na srebrną ? W oryginalnej trylogii Gwiezdne Wojny C-3PO na srebrną - Pytanie z programu Milionerzy TVN 18 kwietnia 2018, 21:17 Czego Denis Urubko nie otrzymał z rąk wojewody dolnośląskiego 12 lutego 2015 roku ? Czego Denis Urubko nie otrzymał z rąk wojewody dolnośląskiego 12 lutego 2015 roku Pytanie z programu Milionerzy TVN 18 kwietnia 2018, 21:06 Jasiek to idealny składnik na ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Jasiek to idealny składnik na ? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 12 kwietnia 2018, 21:07 Co znaczy Je m'envole, vole, cole z piosenki Indili [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Co znaczy Je m'envole, vole, cole z piosenki Indili Pytanie z programu Milionerzy TVN 12 kwietnia 2018, 21:07 Gdy kupimy joggersy nasza garderoba wzbogaci się o nowe ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Pytanie z programu Milionerzy TVN - Gdy kupimy joggersy nasza garderoba wzbogaci się o nowe 11 kwietnia 2018, 21:24 Zwolennicy teorii, że światem rządzą reptilianie widzą w przywódcach cechy? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Pytanie z programu Milionerzy TVN - Zwolennicy teorii, że światem rządzą reptilianie widzą w przywódcach cechy 9 kwietnia 2018, 21:07 W którym z kolei turniejem wielkoszlemowym w cyklu jest Australian Open? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] W którym z kolei turniejem wielkoszlemowym w cyklu jest Australian Open? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 4 kwietnia 2018, 21:19 Autor której pozycji wydawniczej nie otrzymał Nagrody Nobla [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Pytanie z programu Milionerzy TVN - Autor której pozycji wydawniczej nie otrzymał Nagrody Nobla 29 marca 2018, 21:25 Pierwszy człowiek, który zdobył Koronę Himalajów i Karakorum, to Reinhold Messner. Kto był drugi ? Pierwszy człowiek, który zdobył Koronę Himalajów i Karakorum, to Reinhold Messner. Kto był drugi ? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 28 marca 2018, 21:00 Który to aerostat czyli statek lżejszy od powietrza ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Pytanie z programu Milionerzy TVN Który to aerostat czyli statek lżejszy od powietrza 26 marca 2018, 21:18 Kto zamyka diastemę ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Kto zamyka diastemę ? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 13 marca 2018, 21:17 Antoine'owi Lavoisierowi jako pierwszemu udało się spalić w ognisku silnej soczewki Antoine'owi Lavoisierowi jako pierwszemu udało się spalić w ognisku silnej soczewki - Pytanie z programu Milionerzy TVN 12 marca 2018, 21:06 Który wolumen to wolumin ? [Milionerzy - pytanie i odpowiedź] Który wolumen to wolumin ? - Pytanie z programu Milionerzy TVN 12 marca 2018, 21:02.
ktorym z kolei turniejem wielkoszlemowym jest australian open
